İslam tarihinde fıkıh bilimiyle uğraşan kişiye fakih denir. Fakih, Arapça "fehm" kökünden gelir ve anlayan, kavrayan anlamına gelir. Fıkıh alanında derin bilgiye sahip, Kur'an ve Sünnet'ten hükümler çıkarabilen, İslam hukukunu bilen ve uygulayabilen kişiye bu unvan verilir.

Fakih olmak için sadece dini metinleri bilmek yeterli değildir. Aynı zamanda Arapça dilbilgisi, hadis, tefsir, usul-i fıkıh gibi ilimlerde de derinlemesine bilgi sahibi olmak gerekir. Usul-i fıkıh, fıkıh kurallarının nasıl çıkarılacağını öğreten bir ilim dalıdır ve bir fakihi diğerlerinden ayıran en önemli özelliklerden biridir. Çünkü usul-i fıkıh bilmeyen bir kişi, dini metinleri yanlış yorumlayabilir ve hatalı hükümler çıkarabilir.

İslam tarihinde pek çok önemli fakih bulunmaktadır. Örnek olarak, dört büyük mezhebin imamı olan İmam Ebu Hanife, İmam Malik, İmam Şafii ve İmam Ahmed bin Hanbel verilebilir. Bu imamlar, kendi dönemlerindeki farklı ihtiyaçlara ve yorumlara göre fıkhi görüşler geliştirmişler ve günümüzde de milyonlarca Müslüman tarafından takip edilen mezhepleri oluşturmuşlardır.

Bunların dışında, İmam Gazali, İbn Teymiyye, İbn Kayyim el-Cevziyye gibi fıkıh alanında önemli eserler vermiş ve İslam hukukunun gelişimine katkıda bulunmuş birçok alim de "fakih" olarak kabul edilir.

Özetle, fakih, İslam hukukunda uzmanlaşmış, dini metinleri doğru bir şekilde anlayıp yorumlayabilen ve bu metinlerden hükümler çıkarabilen kişidir. Fıkıh ilmi, İslam'ın pratik yönünü oluşturur ve Müslümanların günlük yaşamlarında karşılaştıkları sorunlara çözümler sunar. Bu nedenle, fakihlerin rolü İslam toplumunda oldukça önemlidir.